Parkem popomu tam örtmüyordu. Nasıl insanların içinden geçecektim, eve nasıl varacaktım? Parkemle önümü güzelce kapattım, ama aşağısı o biçimdi. Üzerimde bir parke, altımda görünen sadece bir deri çizme, tam bir hayat kadını gibi görünüyordum. Ama zaten az önce olanları kaç tane hayat kadını yaşamıştır ki? 

Biraz aklımı topladım, en iyisi taksiydi. Bir taksiye atlayıp evin adresini söyledim. Taksici aynadan bana bakıyordu. Altımda bir şey yoktu, kısa parkeyle de oturunca her şey meydandaydı, neyle kapatacaktım? Yapacak birşey yoktu, hiç oralı olmadım...  

Apartmanın önünde taksiden indim. Sanki ben görmeyince kimse de beni görmeyecekmiş gibi, kafamı öne eğip etrafıma bakmadan binaya girdim.

Evime girer girmez kendimi kanepeye attım ve olanları düşünmeye başladım. Ben Anadolu’dan istanbul’a okumaya gelmiş, mazbut bir ailenin kızıydım. istanbul’da biraz değişmiş, bir erkek arkadaş edinip bekâretimi kaybetmiştim. Ama yine aslımdan çok uzaklaşmamış, ahlak kuralları içinde yaşamaya gayret eden biriydim. Erkek arkadaşımla sevişmelerimiz esnasında beni çıplak görmesinden bile utanırdım...