Odanda oturuyorsun, kapın kitli. Elinde bir kalem ve üzeri çiziklerle dolu bir kağıt. Ellerin titriyor ve yaşlar gözlerinden dökülmeye devam ediyor. Nasıl başlarım diye düşünüyorsun. "Sevgili ailem.." yazıyorsun ama sonradan bunun intihar mektubuna uygun olmadığını düşünüp karalıyorsun. Tekrar başlıyorsun, yazıyor, yazıyor, yazdıkça karalıyorsun. Kimse seni anlamıyor; kimse ne çektiğini bilmiyor. Yalnızsın, ya da en azından sen öyle zannediyorsun.

Ve gece. Yatağına usulca uzanıyorsun. Bitti diye düşünüyorsun ama sen çok yanılıyorsun. Bugün Salı ve ertesi gün.. 7:21. Annen seni uyandırmak için kapına vuruyor; senin çoktan gittiğini bilmiyor.. Ses vermiyorsun, o da kapıyı açıp çığlık atıyor. Baban odaya doğru telaşla koşarken, annen yere düşüyor. Kardeşlerin çoktan okula gitti. Zayıf düşen annen, son enerjisini toplayıp yatağının yanına sürünüyor. Ölü bedeninin üzerine kapaklanıyor, ağlıyor. Baban, güçlü kalmaya çalışıyor. Ama göz yaşları istemeden de olsa yavaşca süzülmeye başlıyor. Tek eliyle caresizce ambulansı arıyor, diğer eliyle annenin omzunu sıvazlıyor. Annen, kendini suçluyor.

Onca zaman sana hayır dediği, onca zaman sana bağırdığı ya da saçma bir şey yüzünden odana yolladığı anları düşünüyor. Baban, kendini suçluyor. Yardıma ihtiyacın olduğunda yanında olamadığı için, seninle değilde, işte geçirdiği vakitleri düşünüyor.8:34. Sınıf kapınız vuruluyor, içeri giren müdür. Her zamankinden daha telaşlı. Öğretmenini dışarı çıkartıyor. Bütün öğrenciler heycanlı: "Neler oluyor dışarıda, konu nedir?". Sonradan, müdür senin intihar haberini anons ediyor.

not: isteyen olursa devam edicem uzun biraz

edit: beyler size daha acı bişey söyliyimmi öldugunuzde size toprak atanların hayatta en sevdiğiniz kişiler oldugunu farkediceksiniz babanız dostlarınız kimi sevdiyseniz sizinle mezara gelicek tek şey dövmeleriniz oda varsa.