Devşirme devletin ümmetci torunları kalkıp vatanseverlik yapmasın.

Divan-ı Hümayun yazarlarından Hafız Ahmet Çelebi 1499 yılında yazdığı şiirinde Babanda olsa Türkü öldür nakaratını kullanmakta,

''Sakın Türkü insan sanma
Bir an bile olsa Türkle birlikte olma.
Türk eline şeker alsa o şeker zehir olur.
Türk'ün başını keserken sakın gam yeme.
Baban da olsa Türkü öldür.

1912 yılında Sebilürreşat dergisinde çıkan bir yazıdaTürkkelimesinin kullanılması, dinsizlik, kafirlik sayılıyordu.Türk Hükümeti,Türk Ordusu,Türk Ülkesideyimlerinin Osmanlı halkı üzerinde rahatsızlık yarattığı biliniyordu. 1913 tarihliMecmuai Ebuzziya'' dergisi'nin 94. sayısında:

Bizim Türklüğümüz sembolizmden başka bir şey değildir. Bizler yani Türkler Müslümanlık içinde erimişizdir. Türk falan değil sadece müslümanız denilmektedir. Üniversite de profesörlük de yapmış olan Ahmet Naim 1913 yılında yazdığıislamda Davai Kavmiye'' adlı kitabında, Türk'e karşı savaş açılmış ve ''Türkün geçmişini bilmesine ve öğrenmesine ihtiyaç yok, gerekli olan şeriatı öğrenmektir demiştir. 1919-1920 yıllarında Şeyhülislamlık görevine getirilmiş ve padişahla birlikte ülkeden kaçmak zorunda kalmış olan Mustafa Sabri Efendi ise Türk'e Türklük benliğini vermek isteyenlere soysuzlar yakıştırmasında bulunmuştur.

Falih Rıfkı Atay,Batış Yıllarıadlı eserinde şunları yazıyor.Kendime ilk defa ne zaman Türk dediğimi hatırlamıyorum. Bizim çocukluğumuzda Türk kaba ve yabani demekti. islam ümmetinden ve Osmanlı idik. ilmihallerde baş dersimiz Din ile milliyetin bir olduğunu öğrenmekti.

Şimdide Ziya Gökalp'e kulak verelim;Bu milletin yakın zaman kadar kendisine mahsus bir adı bile yoktu. Tanzimatçılar ona,Sen yalnız osmanlısın. Sakın başka milletlere bakarak sende milli bir ad isteme. Milli bir ad istediğin dakikada Osmanlı imparatorluğu'nun yıkılmasına sebep olursun demişlerdi. Zavallı Türk, vatanımı kaybederim korkusu ile ''Vallahi Türk değilim. Osmanlılıktan başka hiç bir içtimai zümreye mensup değilim demeye mecbur edilmişti.(Türkçülüğün Esasları sy 34)

Atatürk: Şair Mehmet Emin Yurdakul'un ilk def, Manastır askeri idadisi'nde öğrenci iken okuduğum , Ben Bir Türküm, dinim, cinsim uludur mısrası ile başlayan manzumesinde, bana ilk gençliğimin gururunu tattıran, ilk manayı bulmuştum. Fakat ben asıl, orduya ilk katıldığım günlerde, bir Arap binbaşı'nın Kavm-i Necip evladına sen nasıl kötü muamele yaparsın'' diye tokatladığı bir Anadolu çocuğunun iki damla gözyaşında Türklük şuuruna erdim. Onda gördüm ve kuvvetle duydum. Ondan sonra Türklük benim derin kaynağım, en derin övünç menbaım oldu. Benim hayatta yegane fahri servetim Türklük'ten başka bir şey değildir.

henüz kuruluş dönemi olan 1466 yılında yapılan bir derlemede, "türk iti şehre gelince farisice ürer" denilmektedir.(2) osmanlı şairlerinden baki'nin, "muhteşem süleyman" olarak bilinen padişaha sunduğu bir şiirinin türkçeleştirilmiş dizeleri şöyle:

"her taç yoksulluk ve yokluk ehline baş tacı olamaz.
ey hoca türk toplumundan olanın başı kabadır.
türk, sultan olma yeteneğinden yoksundur."