Birşekilde ayırdılar bizi. Normal olarak kafeden kovulduk arkadaşlarla.Ama ayrılmadaık kafenin önünde.Çünkü dövmem lazımdı onu. Bugüne kadarki tüm sinirimi onun üzüerinde boşaltmak istiyordum. Uzun süre bekledik, onun yerine selin çıktı kapıdan. Bana doğru seslendi yanına çağırdı.

Birkaç adım uzaklaşıp başbaşa kaldık.

-Arkadaşlarınıda al git
+neden beni dinlemiyosun
-Konuşmak istemiyorum seninle.Ve üstelik ne yaptığınıda biliyorum. Peşimide artık bırak. Yeni bir hayat kurmak istiyorum. Anladınmı beni, bırak peşimi
+tamam selin ama..

Yürümeye başladı 3-4 adım atmıştıki arkasından sadece birkaç cümle söyleyebildim.

-Selin özür dilerim, geleceğimiz için..

Biran duraksadı içini çekti.. birkaç saniye sonra ellerini gözlerine zütürdü. Gözyaşını siliyordu sanırım.Bu onu son görüşüm oldu.

Ben birdaha o kafenin önünden geçmedim, orda çay içmedim.O sokağı kullanmadım, kullanamadım.Nezaman oranın adını duysam gözlerim dolar. Ağlamaklı olurum.O gece olmasaydı belkide bambaşka bir gelecek bizi bekliyor olurdu sevgilim.