Bu günlerde çok üzülüyorum, bir hayli buruk hissediyorum. Etrafıma bakıyorum, herkes bir şekilde yaşıyor. Evlerimiz var, arabalarımız var. Eve geldiğimizde yiyebileceğimiz bir sıcak yemeğimiz var. .
Onların yoktu.. gidebilecekleri bir evleri, yiyebilecekleri yemekleri yoktu. Çocukları ölüyordu. Küçücük çocuklar.. gece gündüz uyumayıp savaş planları yapan komutanlar, Atatürk vardı. Bütün bunlar ne içindi peki ? 21. Yüzyıla gelmiş bir Türkiye'nin hâlâ araplaşmaya çalışması için mi ? Yoksa 21. Yüzyıla bu denli zorluklarla gelmiş bir Türkiyenin hâlâ arap baharında gibi yaşaması için mi ? Neden var o laiklik ? Neden var o demokrasi, neden var o milliyetçilik, o "Ne mutlu Türküm diyene" ? Neden var Gençliğe Hitabe ? .
. Bu günlerde saydıklarımın hiçbir değeri yok artık. insanlar milli değerlerinden vazgeçmişler. Bayramlarından vazgeçmişler, eskisi kadar coşkulu değil artık. Kendine olan saygılarından vazgeçmişler. O nineler, dedeler, gençler, çocuklar bu günlerin mutluluğunu biçmek için kendilerini toprağa ektiler. Artık kimse mutlu değil. Sanki o savaşlarda ölenler bizim dedelerimiz değilmiş gibi yaşıyorsunuz.. Andımız yok oldu, hergün Türküm Doğruyum Çalışkanım demek kimin zoruna gidiyordu ? Türkiye Cumhuriyeti yazısı çok mu rahatsız etti sizleri, yukarıdaki resimde "CUMHURIYETI BIZ BÖYLE KAZANDIK" yazmıyor mu. Neden bu cumhuriyet düşmanlığınız.. .
. Bomba seslerine alışkın bir nesil yetiştiriyorsunuz, elleriniz saraydaki altın kaplamalı bardaklarda değil, kan lekeleriyle dolu çocuk gömleklerinde. Sonra çıkıp allah affetsin diyorsun, seni milletin affedecek mi be adam ? insanların milli değerlerini sömüren bir herifi neden affedelim ki ?.. .
Söylenmesi gereken çok şey var, eskisi kadar mutlu olamıyorum bayramlarımızda. En kötüsü de bunun sebebinin devlet olması. Güzel yarınlar için güzel çocuklara ihtiyacımız var, milli değerlerini unutmayan çocuklara.. .
.
Bütün bu olanlara rağmen kutlu olsun 30 Ağustos Zaferimiz, Ne mutlu Türküm diyene! Ne mutlu Atatürkiye!