O zamanlar çocuktuk. dıbına koyim çocuk dediysem lise 2. lise 3. k750 ler bi de w serileri çıkmış sony'nin. kapış kapış gidiyor. babam mobilyacı. atölyesi var. bende de hep birinin kullandığı telefon. amk içim içimi yiyor. alacam da alacam. her gün tak var gibi vatanın sitesine bakıyorum arkadaşımın evine gidip. sanki bana özel koymuşlar o k750i yi.. neyse bizimkilere anlattım. çaktırmadılar paramız yoktu. babam ben bakacam dedi kendim. aksam eve gelince haber vericem dedi. geldi akşam ve kalmamış dedi. gittim tüm vatan bilgisayarı tek tek aradım. en sonunda elmadağ vatanda varmış buldum baba dedim. mal gibi buldum zannediyorum. neyse 1 2 gün geçti annem babama altın verdi ben de anlamıyorum hala öküzlüğe bak. babam o altınlarla gitti o telefonu aldı. allah için üniversite sona kadar kullandım o telefonu. tabi beyin çalışmaya başladıkça babamın bana nasıl bir fedakarlık (annemle beraber) yaptığını sonradan anladım. hala o telefonu alış hikayem aklıma geldikçe ağlayasım gelir. yaşım 28 çok şükür işim gücüm arabam eşim. mutluyum. 2 sene önce babamı opel bayisine soktum al baba istediğin arabayı dedim. girdik beğendik. aldık ben sonra rusyaya döndüm teslimatını göremedim. fotoğraf gönderdiler annem ve babam araçta. oturdum ağladım dıbına koyim koca adam. dedim ki o günden sonra malım mülküm sizin olsun ben zaten mutluyum... o fotoğraf benim için çok özeldir. o satılan altının bendeki karşılığı koca bir hayat oldu velhasıl beyler..

özet: lüften halden anlayın mal olmayın..