dıbına koyim zütümün acısından zar zor ortak salona attım kendimi. oturdum bi yere. gazete var amk. ulan yirmi birinci yüzyıldayız muggleleri küçümsüyoruz ama hala gazete okuyoruz. sinema yok, televizyon yok. gazetedeki resimler azıcık hareket ediyor sadece. bumudur yani. büyünün farkı bumu. şu büyüyü bilim için kullansalar ya. hala cübbe giyen var. bakınız dumbledor. gerçi bizdede cübbeli ahmet hoca var. neyse kalktım ayağa baktım camdan bir baykuş girdi. birde mektup var. bu benim baykuş lan. diagon yolunda eylops bin bir çeşit baykuş dükkanından almıştım. yerinden bile kalkmıyordu, en tembel baykuştu o yüzden ucuza getirmiştim. bu devirde mektupmu kaldı dıbına koyim diye. baktım hiç hareket etmiyor öldü sanıp çöpe atmıştım. bu nasıl olduda bana mektup getirmiş. mektupu açtım. babamdan gelmiş. “oğlum okuluna gelecem yakında, veli toplantısı falan yokmu. bu arada fabrikadan kovuldum. boşunamı büyücülük okuluna gönderdik seni. hayırlı evlat olsan büyüyle altın yapmayı öğrenir babana gönderirdin. anana o kadar dedim söyleme millete oğlunun büyücülük okuluna gittiğini diye hava atıyordu komşulara. görende hacettepe tıp fakültesini kazandın sanacak. sonunda ananı alıp akıl hastanesine kapadılar. ulan bende büyücülük yok ananda yok sen nasıl büyücü oldun dıbına koyim. ak sakallı bir dede geldi aldı zütürdü seni, bari ne durumdasın bilgi ver eşşek oğlu eşşek” ya baba bi gibtir git ya.