merhaba. 6 yıl önce açtığım "sevgiliye" isimli başlığımın devamı niteliğinde bir devam başlığı daha açıyorum.

tam 6 yıl evvel bir gece içimi ömrümde ilk defa dökmüştüm. 24 yaşında babasını taze toprağa vermiş bir gençtim o zamanlar ve sevgiye fazlasıyla muhtaçtım. bir kadın çıkıp gelsin diye dilemiştim yaradandan ve içimdeki tüm güzellikleri dökmüştüm. nitekim 2011 haziranında o kadın olduğunu sandığım kadınla tanıştım.

tam 4.5 yıllık bir dava oldu bu benim için. evet, davaydı tam anlamıyla zira tüm benliğimi adadım.

izmirin karşıyakasının incelikli hatunuydu. siyah uzun saçlı hatun. muazzam bir fizik, eğitimli, modern bir hatun. benim gibi müslüm gürses dinleyip 1 avuç leblebiyle 1 kasa bira içen değil de elmalı şarapla ahmet kaya dinleyen o kadın.

ilk 1.5 yılım kendi ellerimle kendi doğrularımı çiğnemekle geçti. çok önem verdiğim bakirelik gerçeğini uzun süre önce kaybetmiş bu kadını sevmek zor değildi ama ona alışmaktı zor olan. benim ona olan aşkımın daha fazlasını gösterdiğinden mütevellit atlattım bunu ama vardı işte bir şeyler. devamlı ona benden birşey sakladığını söyledim tam 1.5 yıl hepsinde allah kitap yeminlerle olmadığı cevaplarına alışmışken bir gün aniden bir mesaj ile kuşkularım tasdik edildi. itiraf diyelim ya da biz.

benden önce tek gecelik bir ilişki ile hamile kaldığını ailesinin izmirden istanbula gelip onu izmire zütürüp kürtaj yaptırdığını yazmış. babasını ve abisini toprağa elleriyle gömmüş bu adam ömrü boyunca bu denli sarsılmamıştı ama sarsıldım, en dipten en derinden hem de.

ama bunu da kabul ettim. ilk buluşmamızda sağ avucumu vajinasına dayayıp ona "bana buranın namusu değil" dedim. aynı sağ avucumu sol göğsüne dayayıp "burası gibişmesin" dedim. gözlerinin doluşunu şu an anımsadım.

buna da alıştık amma velakin dertler bitmedi. abimin kansere yakalanışı 9 aylık mücadele.. 45 gün maltepe üniversitesi hastanesinin bahçesindeki banklarda uyudum. hemşireler örtüyordu üstümü geceleri. o ne mi yapıyordu? attığı mesajda "aşkım sahilde bikinili fotoğraf çektim çok güzel instagrama koysam kızar mısın" diyordu..

abimin vefatından 2 ay sonra geçirdiğim iş kazasıyla kolumu sakatladım. kolumda ömür boyu sürecek bir hasar oluştu. o ne mi yaptı? bostanlı sahilinde söz yüzüklerimizi atıp gitti. neden mi? uzak bir kadın akrabamızın bana bir miktar yavşadığını adam gibi delikanlı gibi anlatmamdı.

dur daha bitmedi; onu gözle dahi aldatmayan bir adama beni aldattın dedi ve beni aldattı. aldatıldım da yani. yine terk etmedim. dedim ya davaydı bu benim için zira tüm gençliğimin katili olan bu kadın bir savaşın cephesiydi benim için.

belki 10 defa terkedildim. söylediğim şey ben terkedersem dönmem haberin olsun demekti.

ve nişanımıza 1 hafta kala hiroşimaya atom bombasını atan taraf bendim. ilk ve son olarak bitirdim. tek kalemde tek zerre pişmanlık duymadan. acımadan, üzülmeden, tek kekemeleme yapmadan.

adam gibi geldim ve adam gibi gittim.

aradan epey zaman geçti şimdi aşıkmış birini seviyormuş. yemin ederim öyle mutluyum ki, ama o çocuğa üzülüyorum hem de çok.

ben ise yalnızım. ama yine aşık olacağım, yine seveceğim. beni yıkamayan bunca şeyin verdiği bir güç var elbette içimde ve ben dünyanın en güçlü adamıyım.

aşık olun arkadaşlar, sevin deli gibi. korkmayın. aldatılmaktan, üzülmekten, acı çekmekten korkmayın. ben korkmayacağım, sizde korkmayın.

6 yıl önceki başlığımdaki hislerim hala gencecik ve taptaze. o kadın o güzel yerden bir gün çıkıp gelecek ve dünyanın en mutlu kadını olacak.

seni seviyorum baba.
seni seviyorum abi.