şimdilik daha fazla soru sormuyorum. önümde ki yemekleri bitirip dışarı çıkıyorum. amaçsızca turluyorum sokakları. bulunduğum yerin neresi olduğunu söylemeyeyim. kabataslak istanbul diyelim sadece.

oturduğum yerden beşiktaş'a doğru gidiyorum. orada ne yapacağımı bilmiyorum. sadece dolaşmak istediğim. her zaman en kötü zamanınızda eski arkadaşlarınızla karşılaşırsınız ya öyle oluyor işte. hayatım boyunca da böyle oldu. tesadüf falan değil bu. tam o saatte çıkıp gelmek için bugünü bulmam. tanrı'nın sizinle dalga geçmesi belki de. ortaokul arkadaşlarımdan birine rastlıyorum.
-oo nasılsın kuul?
+iyi ne olsun.
-direk bir espri çakarsın diye bekledim aslında hehe.
tuhaf ama ben ilkokulda çok espri yapan biriydim. ne olduysa lisede içime kapandım.
+eskisi gibi olmuyor artık esprilerim.
-hehe. ulan ben buna gülüyorum.
idiotsun çünkü huur çocuğu, demedim elbette. en azından sesli şekilde.
-ee okul nasıl gidiyor en çalışkanıydın sınıfı?
hayatım boyunca nefret edeceğim cümlelerden biri olacak bu.

aslında sadece benim değil eskiden çalışkan olup sonradan taka batan herkesin en nefret ettiği cümlelerden biridir bu. sizi hep zor durumda bırakır.
+hala iyi. sadece devamsızlık problemi var işte.
-neyse sağlık olsun. gel eski arkadaşlarla buluşacağız.
+gibtir et işim var.
- iyi sen bilirsin.
bunu söyledikten sonra gidiyor. bu kadar çabuk pes ettiğine göre zaten gelmemi istemediği belli oluyor.