o gün pek birşey yaşanmadı. olanlar rutindi. seda tüm iyimserliğine rağmen farkında olmadan beni tahrik ediyordu. hep vücudunu kaplayan dar tişört ve pantolonlar giyiyordu. ama gülümsemesi ve kibar konuşmaları bu durumu kapatıyordu. daha doğrusu kapatmalıydı. ama ben normal bir insan değildim. iğrençliğin eş anlamıydım.

ertesi gün okula gittim. derste ve teneffüslerde hem sıra arkadaşıma olanlar yüzünden takılıyorlardı. ayrıca buna sebebiyet veren kız da kahkahalarla olanlara eşlik ediyordu. o kadar iyi ve güzel varlıklara iğrenç şeyler yapan biri karşısında yapmaması gerekenleri yapıyordu. sıra arkadaşımın adı mutlu isminin bir başka versiyonuydu. ama mutlu demek istiyorum ona. en azından ismi hiç olamadığı şeyi tanımlasın. mutlu ile diyaloglarımız ona olanlardan sonra artmıştı. üzüldüğünü görüyordum. ama elden bir şey gelmiyordu. ama ben çoktan kararımı vermiştim. bir şekilde mutlu'nun intikamı alınmalıydı. bana gereken tek şey kameraydı. ve o da elimde mevcuttu.