Bir düşünün. Delisiniz , pgibopatsınız . Hayata dair hiçbir amacınız yok . En büyük mutluluğunuz elinizde gazete kağıdına sarılmış bir şarap şişesi .. Bu yüzden düşmanınız , rakibiniz veya sizin mutluluğunuzu kıskanan hiçkimse yok. Kendinizden başka hiçbirşeyiniz olmadığı için sizi menfaatleri için seven dostlarınız , bundan dolayı da sizi sırtınızdan bıçaklayacak insanlarınız yok. Sizi çok sevip, size hayaller kurdurup, sizden iyisini bulunca terk eden , geceleri onu düşünerek , bazen küçük bir tebessümle bazen de birkaç gözyaşıyla fotoğrafına bakarak uyuduğunuz birisi yok hayatında. Çünkü onlara içten, şuh bir kahkaha dan başka verebileceği hiçbirşey yok. Peki ya korku ? O da yok. Neden mi? insan neden korkar? Sahip olduklarını yitirmekten , dostlarını, sevdiklerini, sevenlerini kaybetmekten korkar. Peki bir deli bunların hangisine sahiptir? Paranız yok, yuvanız yok, çocuğunuz , sizi seven bir eşiniz, acaba aç mı? açıkta mı ? diye düşünen bir anneniz yok, sıkıştığınızda gidip gölgesine sığınacağınız o dağ gibi bananız yok. Hayatla başbaşasınız ve tek başınasınız. Böyle bir insanın korkacak neyi vardır? Bir düşünün: Tek sahip olduğunuz şey üzerinizdeki yırtık bir elbise, altınızdaki çamurlu pantolonunuz, ve yaradandan gelen bir canınız. Böyle bir insan ölümden de korkmaz. Neden mi? Çünkü ölünce yanlız kalır insan . insan, ölünce biriktirdiklerini, kazandıklarını, sevenlerini, sevdiklerini, aşık olduğu , hayal kurduğu insanı bırakır ardında. insan , öldüğünde o kabirdeki yanlızlıktan korkar. Çünkü hayatı boyunca yanında hep birileri olmuştur. Herkes gitse, herkes terketse, gene de bir ailesi vardır. Ailesi bile yanında olmasa dostu, dostları vardır. Bir düşünün ; bir deli bunların hangisine sahiptir? Ailesi def etmiş, parası , mesleği, seveni , sevileni yok. Yani ömür boyunca yanlız. Bu yüzden bir deli, ölümden de korkmaz. Çünkü alışmıştır yanlızlığa. Zaten hayatta da kabirdeki gibi yanlızdır.

Bir düşünün: size yanlış yapan birini takıntılı bir şekilde takip edip, bir yerde kıstırıp, izve bir yerde bir et bıçağıyla yavaşça ve ustalıkla kesebilmek , üstelik bunu onu bayıltmadan, acı çekmesini izleyerek ve zevk alarak yapabilmek... onun sana yalvarmasından , çektiği acıdan kurtulmak için , ölmek için sana yalvarmasından zevk alabilmek, bir delinin değil de kimin harcıdır ? Şimdi soruyorum: Hangimiz yolda görsek alay edeceğimiz, hor göreceğimiz , acıyacağımız bir deli kadar mutluyuz ?