annem bu öğlen yine yemek hazırladı. sessizlik hakimdi.
oturmadım sofraya o da elini sürmedi ekmeğe.
sormadı bana neden yemek yemediğimi. oysa eskiden hep sorardı.

ne o bana bir şey söyledi, ne ben ona.
su içip derin derin düşündü ve içten içe her nefesinde öldüğünü biliyordum. o kadar kahroluyordu kadın. beni doğuran kadın.

sanırım artık üzmemem gerekiyor bu kadını. elimde değil, yaşarsam eğer üzmeye devam edeceğimi biliyorum.
üzgünüm anne. her şey için üzgünüm. beni affet.