Yürüyordum... Sokaklardaydım, kimsesiz... Elimdeki küçücük çantamla yürüyordum... 10 yaşında çocuktum ben, bu kadarını haketmiyordum... Babamı düşünüyordum... O olsa nerede olurdum şimdi diyordum... Canım babam bu dünyada bana iyi davranan tek insandı beyler. Aldığı gofretlerin tadı hala damağımda... Hiç bir yemekten onlar kadar tat alamıyorum...

Uzun bir yürüyüşten sonra tanımadığım, daha önce hiç görmediğim caddelere ulaşmıştım. Arabalar vızır vızır geçiyordu. Biraz daha dolaşınca bir esnaf lokantası gördüm. içeri girdim ve bir masaya oturdum beyler. Adam geldi ve "Buyur küçük ne yemek istersin" dedi. Ben sessiz kalmıştım çünkü hiç param yoktu. Adam benim gözlerime baktı daha sonra gitti. Bir kaç dakika sonra yanıma pilav ve sulu yemekle geldi. Ben gözlerine baktığımda bana tebessüm ederek başımı okşadı... Babamdan sonra başımı okşayan ilk ve tek insan o idi. Yemekleri yedikten sonra adama teşekkür etmek için yanına gittim... Adam - A, Ben - B

B: Abi çok teşekkür ederim borcum olsun öderim.
A: Burda borç olmaz oğlum, eğer borcunu ödemek istiyorsan beninle burda çalışacaksın. Bak ben burda tekim, yaşım da geçti artık.
B: Abi olur ama benim kalacak yerim kimsem yok...
A: Oğlum, bak, sen sabah yedide başlarsın işe, dükkanı açarsın, ortalığı temizlersin. Ben de yedi buçukta gelirim. Geceleri de arka tarafta bir koltuk var, idare edersen orda kalırsın. Beni kırma da olur de ha?
B: Abi ben sana nasıl teşekkür edebilirim ki... Allah çıkardı seni karşıma sanki...
A: Teşekkür lafını kaldır artık. Her şeye teşekkür etme be oğlum. (Gülümsedi)

Ben de gülümsedim ve bir önlük aldım hemen masaları silerek temizlik yapmaya başladım. Hızlı bir eleman olacaktım... Aklımdaki tek şey ise bu nr zamana kadar böyle sürecekti, ne zaman çevrem olacaktı, ve bu adam bana nasıl olur da bu kadar sevecen yaklaşırdı. Babamdan sonra bana birisi ilk kez oğlum diyerek başımı okşamıştı...