Öğlene kadar ağladım. Öğlen namazı yaklaştığında gidip hemen ustamın ne zaman defnedileceğini sordum. Birazdan cevabıyla birlikte beklemeye başladım. Morga gitmek istiyordum fakat kimse sokmuyordu beni oraya. Yaşım küçük olduğu için...

Neyse beyler ustama çok zor bir şekilde ilk toprağı bana attırdılar. Nedenini bilmiyordum fakat etrafta hiç kadın yoktu ve etrafımızdaki adamların çoğu ustamın para almadan yemek verdiği adamlardı. Cenaze defnedildikten sonra imam ve ben mezarın başında kaldım. Millet bana başın sağolsun diyip çekip gitmişlerdi...
imamın duası da bittiğinde o da gitti ve fazla beklemeden benim de gitmemi söyledi. Peki diyerek mezarın başında ağlamaya başladım. Birkaç dakika sonra bir adam geldi. Tanımıyordum. Adam: A Ben: B

A: Küçük?
B: Buyur abi?
A: Biraz konuşalım mı?
B: Ne konuşacağız ki?
A: Bak evlat, ustan çok iyi bir adamdı. Gençliğinden beri o dükkanda öğrencileri, esnafları, yetimleri, kimsesizleri doyurdu... Bunun nedeni ne biliyor musun?
B: Neden abi?
A: Çünkü onun da kimsesi yoktu. Benim yakın arkadaşımdı. Hep dertleşirdik ve bana senden bahsederdi... Sende kendisini görmüş evlat. Kimsesizmişsin, evsizmişsin, mutsuzmuşsun...
B: ...

Bu söylediklerinin üstüne dizlerimin üzerine kapanarak iyice kendimden geçmiştim.

A: Dükkanı sana bıraktı ustan. Ben de senden satın alıyorum. Tabi sen de kabul edersen? (Zarf uzattı)
B: Abi benim açımdan sorun yok. Zaten ustam olmazsa o dükkanı işletemem.
A: Tamam evlat. Dükkanda kalmaya devam edecek misin?
B: Yok abi. Ben kalamam artık. Ama şimdi dükkana gitmem lazım izin verirsen. istersen beraber gidebiliriz?
A: Olur.

Yola koyulduk ve dükkana geldik. Hemen yattığım yere gidip, çantamdaki biraz birikmişimle babamın fotoğrafını da aldım. Adamın yanına gidip vedalaştım ve anahtarı verip çıktım...