(Fısıldayarak)

Adım Taha,21 yaşındayım. Büyükçekmecede oturuyorum. Ağır bir trafik kazası geçirdim bikaç hafta yoğun bakımda kaldım, kazadan önceki 6 ayı hatırlamıyo..

Ahmet:Yeter be oğlum ne tekrar ettin sakin ol millet sana bakıyor
Ben:Ya oğlum gibicem senide anlamıyosun beni son altı ayı hatırlamıyorum lan altı ay.Içimde bi ekgiblik var, bişey ekgib işte.

Ahmeti biraz endişelenmiş gördüm sanki:

-Ya oğlum bişey yok..Aa bak sen şey ee dönemini dondurucaksın değil mi bak bizim bi arkadaşın evi var Armutluda oraya gidelim biraz kafa dağıtırsın sende ne dersin ?

+Bugün çok garip davranıyorsun birader..

Ahmete söylene söylene masadan kalktım, tuvalete yöneldim. Işemeyi bile unutmuşum dıbına koyayım pisuvara işemeyi beceremedim bi türlü, bende tuvalet sırası beklemeye başladım.

Aynada ki görünümüme baktım, başımdan yanağımın ortasına kadar derin bir kegib izi vardı.Bu izle hayatım boyunca yaşayacakmışım gibi görünüyordu, doktorun verdiği merhemi çöpe atmıştım zaten.

Işimi halledip masaya geri döndüm. Ahmet hesabı ödemiş beni bekliyordu
Ben:Vay be lan ben seni böyle hatırlamıyodum oğlum sen hesap öder miydin
Ahmet:(Gülerek) Bi gibtir git oğlum ya..Bak hele ben motorla geldim buraya istersen evine kadar bırakayım seni
Ben:Yok kanka ben sahilde biraz oturucam sen geç eve. Babana selam söyle hadi Allaha emanet

Iskeleye geçtim,bi banka oturdum. Normalde Büyükçekmece Sahiline her hafta gelirdim ama şu hafıza kaybı ve hastanede geçirdiğim zaman zarfı yüzünden 1 sene gelmemiş gibi hissediyordum.O yüzden burada buluşmak için Ahmete ısrar etmiştim. Ahmetse mırın kırın etmişti gelmemek için.

Bir şey ekgibti bende ya,içimden atamadığım bi duygu vardı. Tanıdıklarım bana bi garip davranıyorlardı sanki.

Sanki,
Bir şeyleri hatırlamamı istemiyor gibiydiler..