Avuçlarımın arasındaki kahve fincanından büyük bir yudum aldım. Deniz'le bir süre hiç konuşmadan oturduk. Olaylardan zerre kadar haberi yoktu. Onu suçlamam anlamsızdı. Sessizliği ilk bozan Deniz oldu." Ne olduğunu anlatmak ister misin?" diye sordu. Sessizce başımı salladım. Artık hikayeme bir yerden başlamalıydım. Başlamadan önce derin bir nefes aldım.
" Amcam öldü."
" Senin bir amcan yok ki."
" Varmış. Babam sandığım aslında amcammış."
" Ne? Nasıl yani?"
" Dün akşam amcam kalp krizi geçirdi. Ambulans gelene kadar dayanamadı."
"Serhat Amca öldü mü?" Deniz'in gözleri dolmuştu. Duygusaldı o. Kırılgandı.
" Benim hikayem çok uzun zaman önce başlamış. Annemle babam üniversite yıllarında tanışmışlar. ikisi de birbirine ilk görüşte aşık olmuşlar. Görenleri kıskandıracak kadar çok aşıklarmış. Kitaplardaki aşk hikayeleri gibiymiş sanki. Mutlu başlamış herşey sonra annem bana hamile olduğunu öğrenmiş. Tabi o zaman evli değillermiş. Annem çok heyecanlıymış. Babama söylemek için bir sürü hazırlıklar yapmış. Giyinmiş, süslenmiş, püslenmiş. Akşam babamla yemeğe çıkmışlar. Büyük bir heyecanla haberi babama vermiş. Bu haber bomba gibi düşmüş tabi. Babam beni reddetmiş. Çok korkmuş. Annemi orda yapayanlız bırakıp gitmiş. Ertesi gün de tüm eşyalarını toplayıp yurt dışına kaçmış. Gidiş o gidiş bir daha da babamdan haber alınamamış. Annem tabi büyük bir bunalıma girmiş. Ailesi de onu reddetmiş. Ama amcam anneme sahip çıkmış. Annem bir sürü kez bana ve kendine zarar vermeye çalışmış. ikimizin de canına kıymayı denemiş. Binlerce kez intihara teşebbüs etmiş. Ama amcam onu her defasında kurtarmış. Amcam annemin düzelmesini beklemiş. Ya da biraz olsun sakinleşmesini. Sonra bir gün kadın doğum uzmanına gitmişler. Doktor çok fazla geliştiğim için kürtaj yapamayacaklarını söylemiş. Annem artık iyice kötüleşmeye başlamış. Amcam bile artık annemi durduramıyormuş. Benim ve annemin güvenliği için annemi rehabilitasyon merkezine kapatmışlar.Ama amcam hiç vazgeçmemiş. Her gün rehabilitasyon merkezine gelip beni ve annemi ziyaret etmiş. Bıkmadan usanmadan annemi sevmiş. Sonra bir gün ben dünyaya gelmişim. istenmediğim , kimsenin beni sevmediği bir dünyaya. Annem doğum sırasında kan kaybından ölmüş. Zaten doğum sırasında ölmese kendini öldüreceğine kesin gözüyle bakıyorlarmış. Annem ölünce amcam da bana bakmaya başlamış. Tabi sonra yalanlar üst üste geldi. Yengem beni istememiş. Galiba bu yüzden bana hep kötü davrandı. Ama amcam almış işte beni yanına. Büyüttü beni bu zamana kadar. Hiç bir şeyden haberi yoktu ki onun. Benim iyi olduğumu düşünüyordu hep. Sıcak bir ev,yuva, aile. Görmüyordu bana yapılanları. Yengemin eziyetlerini. Dayanamıyordum artık yapılanlara. Beni hizmetçi olarak görmeleri , bana pis bir varlıkmışım gibi davranmalarına. Bende kendimi dış dünyadan soyutlamıştım. Yaşamak benim için sadece nefes almaktan ibaretti. Çok arkadaşım yoktu biliyorsun. Dünya kötü bir yerdi sanki. Herkes yengem gibiydi. Kimse beni evden dışarı çıkarmadı. 19 senemi hayatımdan çaldılar. Yengem amcamın ölmesini fırsat bildi. Yıllarca sırtında yük olarak taşıdığı beni artık kapı dışarı edebilme imkanı buldu. Sabah amcamın ölüm haberini aldıktan sonra bana herşeyi anlattı. Aslında kızgın değilim biliyor musun yengeme. Anlatmasaydı gerçekleri bilmeyecektim belki. Yalan bir hayatı yaşayacaktım. Oysa şimdi yeniden başlayabilirim, yeni bir hayat kurabilirim kendime." Soluk soluğa bitirmiştim söylediklerimi. Ben bunları söyledikten sonra Deniz elindeki fincanı bırakıp sarıldı bana. Öyle sıkı sarıldı ki ben burdayım demek istercesine. Gözleri dolu dolu baktı bana
" Ilgın benimle burda yaşamak ister misin? Ömrünün sonuna kadar benimle kalabilirsin."
Bir saniye durdum sahi yaşamak ister miydim?
"Hayır" dedim birden.
" Yani yanlış anlama ama kalan ömrümü dört duvar arasında geçirmek istemiyorum. Yeni yerler görmeliyim, yeni insanlar tanımalıyım."
"Anlıyorum seni." dedi Deniz.
" Yarın ilk işim yurt dışına çıkmak olacak."
"Ama... " diyecek oldu Deniz. Sonra sustu. Anladı burda daha fazla kalamayacağımı.