muhabbet bağında bir gül açıldı

benim yaralarım tuzum tuzum der.
Güzel pirim bir dert vermiş çekerim
bir derdim var bin dermana değişmem

onur ünlü aşağıdaki gibi yazmış afilifilintalar'da.

"reha çamuroğlu’nun ismail adlı olağanüstü romanında bir sahne vardır. sahne mi? bir parça vardır… ne haltsa işte bir yer var kitapta. ismail, yani şah ismail, yani hatayi, selim’e karşı savaşırken vurulur. yanılmıyorsam sol elinden ya da sol kolundan. yarasından kan akmaya başlar. ismail, kendisi de inanıyordur ki, mehdi’dir. yani kanının akması olacak iş değil! ismail orada bir şaşırmak şaşırır; nasıl diyeyim, öyle bir şaşırmak hepimize nasip olsa. hiçbir koşulda sarsılmayacağından emin olduğumuz şu sünepe varlığımıza bir an için o kadar şiddetle uzak düşsek. bir an için ürpererek düşünsek ki, ya hu, yaradılmışların en mühimi ben olmayabilir miyim? belki benden daha kıymetli birileri vardır bu dünyada… belki etraftaki her şeyden bu kadar çok yakınıp kainatın bereketini kaçırmak konusunda biraz daha eli sıkı davranabilirim. belki bütün hayatım ve ölümüm, kendimden başka kimsenin işine yaramayacak… belki, benim bile işime yaramayacak birisiyim ben…
böyle dertlensek de içimiz iyice bir yansa…
sonra bir yolunu bulup onun da tadını çıkartsak…
adam olsak lan biraz…"