yeni gözdemiz. şimdi biz her şey çok taktanmış gibi yaşamaya alışmış bir nesiliz. emo akımıyla büyüdük. 12 yaşında falan simsiyah giyinmeye başlayan bi nesildik. sebebi neydi diye çok düşünmeye gerek yok. hayat kolaydı, biz ilgisizdik. başımızda duran anne baba yoktu. hani öyle modernlikle klagiblik arasında sıkışmış ailelerdik. anneler çalışmaya başlamıştı yine de gündelikçi almak yaygın değildi. her işe koşarken anneler biz kaynadık arada. bi çok baba televizyona kitlenirdi. hala bi klagib yapıyı sürdürme çabası çocukla erkek ada'm ilgilenmez. çocuklar da arada bi yerde büyürdü işte. yalnız kaldık. sevgiye ihtiyacı olan çocuklardık. sonra dikkat çekmek istedik. modern olmaya çalışan aile pgibologları keşfetti. daha modernleri antidepresanları. e haliyle modern olmayan(!) ailelerin çocukları da özenmeyi keşfetti. neye mi özendik depresyona. evet evet kim daha yalnızsa kim daha buzdolabı kılıklıysa ona cool dedik. sonra her taklit gibi depresyon taklidi de aslını yaşattı. ilgiye muhtaç çocuklardık sadece. sonra depresif bi nesil olduk. her şeyden mutsuz oluyoruz, hep yalnızız, kimse için kılımızı kıpırdatmayız çünkü büyük dertlerimiz var, içine melankoli girmeden aşık olamayız, çünkü en güzel aşk zor olandır, küçük ilişkilerimiz kudretli ayrılıklarımız var, hepimiz çok pişman olduk. üstüne bi de bu kaybedenler kulüpleri, incir reçelleri, ıssız adamlar çıktı. ergenliği atlatamamış bünyelerimiz "ben giderim yha" sendromundan muzdarip oldular. mutluluğu mutsuzluğa üleştirecek taktan bi sebep bulduk hep. çünkü çok kaybetmiştik, bize sevilecek bi şey kalmamıştı biz de o taktan reçeli sevmiştik haliyle de artık çok ıssızdık. yalnızlığımızda boğulmak havalı, tek gecelik ilişkiler modern, sevmeyi unutmak çok derin insanlar yaptı bizi. çok beden tatmak, daha cool olmak, en derin acıları çekmek, en pgibolojisi bozuk varlık olmak için bitmeyen bi savaşa girdik. illalah ettirdi artık ben dengesizim, giderim ben, seni çok üzerim hatta " aysel git başımdan seni seviyorum" gibi atilla ilhan'ı bile konuya alet eden tavırlar.
sendromuna sıçtığım sevgili nesildaşlarım, ben klagib normal bi insan olarak aşık oldum diyorsam kalıyorum, ortada bi sıkıntı yoksa kıçımdan sıkıntı yaratmıyorum ve en güzeli mutluysam altında bi takluk aramadan mutlu oluyorum. ay ben güvenmiyorum deyip kendinimi kapatmak, sevmiyim çok bi kırıldım demek gibi aptalca işlere de girişmiyorum. hayat bu düşe kalka öğrenilir. size de tavsiye ederim. herkes kendi acılarıyla o kadar kahrolmuş durumda ki artık "depresif ruh hali" kimsenin umrumda değil. kalkın artık o düştüğünüz yerden..