sene 2006 yaşım 11 durumumuz berbat derme çatma bir ev 4 kişi geçinmeye çalışıyorduk ev de herşey vardı böcekler fareler rutubet ve daha fazlası soğuk bir gündü babamla az kalan kömürümüzü taşıyorduk sobayı yakmak için eve taşıdık işde ayakkabım zaten yırtı yırtılacaktı en sonunda yırtılmıştı sonra işde az ısınam dedim geçtim içeri ısınmak dedimde hiç ısınmıyordukk evde delikler vardı pencereden baktım arkdaşlarımı gördüm oyun oynuyorlardı bende onlarla oynamak istedim ama annem izin vermedi annem:a ben:B
B:anne bende oyun oynamak istiyorum gidebilirmiyim
A: hayır oğlum gidemezssin hava çok soğuk
annemin demesine rağmen gittim çocukluk işde keşke gitmeseydim
gittiğimde bizim çocuklar futbol oynuyordu bana baktılar dedimki ben:B bir çocuk:BÇ diğer çocuk:DÇ
B:beyler bende oynuyabilirmiyim
BÇ:tabi mert geç sen karşı takıma
DÇ: BÇ salak salak konuşma daha ayakkabısı yok mertin
dedi ve herkes ayyakkabıma baktı aslında doğru diyordu ayakkabı ayakkabı değildi ki o günden beri hiç bu anımı unutmam hatta şuan gözüm bile doldu çok şükür durumum şu anlık iyi en azından

Edit: lan sözlükte ne kadar adam gibi adamın olduğunu ve ne kadar oç un oldugunuda gördüm o oçlara bir sözüm var
Lan binler şuan sizden zenginim ve fakir olanların hakları yokmu onlar insan değilmi onlarda futbol oynumazmı durumunuz iyi şükredin mk