Arada sırada yıldızlara bakma ihtiyacı hisseder insan, gecenin o zifiri karanlığında. Hiç ışığın olmadığı yerde daha fazla olur sanki gökteki yıldızların sayısı, daha parlak görünür göze. Her defasında ilk defa görüyormuş gibi bakarsın gökyüzüne, ama dalamazsın onun içine. Dalamazsın, çünkü kayıp gitmene izin yoktur benliğine işleyen eğitimin içinde. Dalamazsın, çünkü sen daldığında bilirsin ki kötü bir şey olacaktır. Bu hissiyat seni yiyip bitirdiği için de bakamazsın o sonsuz derinliğe.