aylardır aslında hep aynı güne uyanıyorum... hep ona bir şeyler söylemek istiyorum ama nedense hayat bizi hiç yalnız bırakmıyor. Aslında kimse olmasa biz yine o yaz tatilinde ki gibi adada olsak sadece bizden konuşsak.. gerçi onu da konuşamadım ya.o bana güzel bir şey söylediğinde kilitleniyorum. ağzımdan hemen alakasız bir şey çıkıyor. çünkü korkuyorum... onu, o çocukla uzaktan izlediğim zamanlar aklıma geliyor. yanaklarımın kızarması ellerimin terlemesi... korkuyorum.. kabuğuma kaçıyorum. halbuki hiç bir şeyden çekinmesem. onu şöyle karşıma alsam... sana aşığım, desem. ya bana saçmalama derse.. orada ölürüm.. Allah'ım ya bana onu ver yada içimden onun aşkını çek al.. Allah'ım ne olur beni onun aşkıyla onsuz bırakma..