Kazadan sonra 72 saat hastanede kaldım bende, hastaneden çıkar çıkmaz iş-güç temposuna geri dönmek zorundaydım. Burak yoktu bi süre sonuç olarak. Sabah 8den akşam 10a kadar köpek gibi çalıştım. Bu kadar uzun süre çalışınca ruhen çöktüğümü anlamaya başladım.

Her zamanki rutinde sabah 8 gibi ofisi açtım. Çayı demlemeye bırakıp sade kahvemi yapıp dışardaki masaya oturdum. Günay geldi abi önemli bişey konuşmamız lazım diye. Gözlerinden ateş fışkırıyordu günayın. Anlat kardeşim dedim. Abi dedi biri aradı biraz önce, tehdit etti. Konu neymiş dedim. Bilmiyorum abi ama çok net konuştu adam.

Adamın numarasını ver bakalım bi dedim, abi çocuk gibi olmaz şimdi dedi. Amk sanki adamı arıcaz ne lan bu dedim kendi kendime, lisede ki reiscilik oynayanlara mı dönelim iyice. Araştıralım bi amk, kimdir nedir necidir diye istiyorım numarayı günay dedim gayet sert bi ses tonuyla. Çekindiğini belli edercesine sadece numarayı bi kağıda yazıp verdi günay. Tek kelime etmeden içeri geçti, amk iyice karı tribine döndürdü olayı.