Ben bir tane amlatıyorum yine eklerim belki neyse başlıyorum. Beyler benim kütük Niğde ve benim dedemgil niğdede yaşarlar. Bilen bilir niğdede hıdırellez kutlanır. Ama kutlaması biraz gariptir. Çocuklar bulduğu torpilleri alır elaleme atar durur bu da niğdelilerin hıdırellez anlayışıdır. Neyse olaya geleyim ben bir gün okuldayım işte ders edebiyat bizim pir sultandan çok bahsettiği için abdal lakabı verdiğimiz hoca dersteyken mehmet akifin şiir kitabı aklına geliyor. Hocaların arkasında da bir dolap var adam da oraya koymuş kitabı. Başladı aramaya sırtı bize dönerek. Bu sırada bende cebimde hıdırellezden kalan bir torpil fark edip arkadaşa gösteriyorum. Bi ara elimdeyken dikkatım dağıldığında bu gerizekalı arkadaş da çakmağıyla torpili yakmasın mı? Fışş sesinden direk anladım lan ne tak yicez diye etrafa bakınıyoruz. Hızlı düşünmem sayesinde açık pencereyi fark edip atıyorum lakin atıcılığım düşünmem kadar iyi olmuyor ve pencerenin kenarına çarpıyor ve hocanın 1 metre arkasına düşüyor. Tüm sınıf patlayacak olan torpili izlerken aha yannanı yedik kesin disiplin diye arkadaşla 1 saniye bakışmamızdan sonra torpilin patlamasıyla bizim hoca irkilip zıplıyor ve kafasını dolaba vuruyor. Ancak ne kadar gerizekalıysa patlamanın dışarıda geldiğini zannedip oğlum pencereyi kapat diyip geri arkasını dönüyor ve kitabı aramaya devam ediyor. Bende fırsatı bulmuşken kalkmamla torpilin parçasını yerden alıp çöpe atmam bir oluyor. Ama o anki züt korkusu asla tarif edilemezdi be.

Ben anlattım sizden de bekliyorum beyler okuyup güleriz