bir ses duyuyordum. gözlerimi açamıyordum. bilincim yarı açık yarı kapalı gibi bişeydi. yavaş yavaş gözlerimi açtım. heryeri bulanık görüyordum.

can yoldaşımın koynunda buldum kendimi birden. ağlayarak bana sarılıp sadece:

özür dilerim canım benim özür diilerim

bu sesi duymak bana huzur veriyordu. gözlerimdeki kararma ve bulanıklık yavaş yavaş kayboluyordu.

bir polis memuru, genç birkadın,ve can yoldaşım vardı odada sadece.ve tabiki birde kutular.

kadın ve adamın iyimisin demesiyle yarimden doğruldum atrafı şaşkın birr vaziyette süzmeye başladım. içeriye güneş ışınları vurmuş, yerler laminent, kocaman bir tv ve koltuklar vardı.

polis memuruna teşekür ettim tabiki kadınada.

polis memuru daha ben sormadan konuya girişti:

evlat öğle yemeği için eve geliyordum ki uzaktan seni gördüm hemen yanna geldim sırada sen bilincini kaybetmiştin

dedi ve sustu. kadın hangi okulda okuduğumuzu sordu. okulumuzun ismini söyledik ve.genç hanım şaşkınlığını gizleyemedim. gülümseyerek ama sizin u saate okulda olmanız gerkemezmi dedi

bizde durumu anlattık

artık bütün kilitler çözülmüştü