Evet beyler yaşadığım duygu dolu hayatımı size anlatiyorum. Bunu okudukça ne kadar şanslıymışım diyeceksiniz başlıyorum.

5 yaşindayken annem ve babam trafik kazasi geçirip vefat etmişti ve benim yaşama sebebim o günden sonra 2 tane abim oldu.O zamanlar büyük abim 16
Ortanca abim 15 yaşında idi. Büyük abim çalışırdı derslerini zaten o hep çalışkan olmuştur. Annem ve babam öldükten sonra 2-3 ay şoku atlatamadim.O küçük yaşta hayati öğrenmiştim çünkü. Komşularin yakinlarimizin yardımı ile abilerim okudu.Ama bu sirada çok yoksulluk çektik. Babasizlik böyle birşey insan gidince anlıyor değerini.En sonunda abim jeoloji mühendisliğinu tutturdu.Ama maddi yönden kötü olduğumuz için üniversiteye gidemedi.Bir tekstil fabrikasinda işe başladı parasi azdi ama yetiyordu muhtaç değildik en azindan. Ortanca abim de ayni sebebten üniversiteye gidemedi.O da büyük abimin çalıştığı yerde çalişmaya başladi bende o zamanlar 9 yasinda ve 3. Siniftim. Abilerim tekstilden aldiklari para ile beni okutmaya çaliştilar. Zaman geçti gitti. Annesiz babasız 13 yil gecmiş ve benim üniversite zamanim gelmişti. Evdeki tek tartişma konumuz suydu o zamanlar benim okuyup okumayacağım...

Devami var gençler isterseniz yazarım.