Zeynebin mesajına 15 dakika cevap veremedim. Onun sayfasında olduğumdan attığı her mesaj görüldü oluyordu. Aradı açamadım.

En sonunda;

Ben seni kardeşim bildim, kalkıp da seninle erkek muhabbeti yapacak değilim. Suatı sevmiyordum zaten( yalan, ağlamamak için kendimi zor tutuyorum), allah mesut etsin.
Yazıp yolladım

Bu da ay seni seviyorum aşkım, sen bitanesin falan fistan bildiğin yalama yutma eylemleri yapıyor, allaha emanet deyip kestirip attım başımdan.

Eve geldim. Annem noldu filan diye soruyor, yorgunum sadece dedim. Annemle öyle arkadaş gibi falan değildik beyler, konusamazdım bu konuları. Direk yatağa geçtim. Yemek bile yemedim. Oysa deli gibi açtım. Suatla olan fotoğraflarıma bakıp tam bir sünepe gibi ağladım, ne kadar ağladım bilmiyorum ama sabah uyandığımda başım ve gözlerim acayip ağrıyordu.

Saçma salak bir duşun ardından hazırlanıp staja gittim. O gün hiç bir şey olmadı. Telefonu dahi elime almadım.

Ertesi gün okula gittim. O okulun yollarını gibeyim. Geç kalmıştım, minibüsten inip hızlı hızlı okula yürümeye başladım. Okula geçmek için mahalle muhtarlığının bulunduğu parktan geçiyosunuz ister istemez. Beyler, gördüm lan. Onları gördüm. O soğuk havada sımsıkı birbirlerine kenetlenmiş olan onları gördüm. Paramparça olan ruhum, bir kere daha tuzla buz oldu. Bacaklarım adım atacak gücü kendinde bulamadı beyler. Yürüyemedim. Bacaklarım bağı çözüldü sanki. Dondum öylece. Gözlerim dolu dolu onları izliyordum. En son zeynebin beni görüp suatın kafasını boynuna bastırdığını gördüm. O an onları 30 tane zenci gibse, gider bi 30 zenci daha bulmaya çalışırdım. Ama hiçbir şey yapmadım tabiki. Hızlı hızlı okula girdim. Kendimi direk tuvalete attım, elimi yüzümü yıkadım ve her şey normalmiş gibi sınıfa girdim.

O gün gelmediler okula. Haftanın iki günü zaten okula gidiyoruz. O iki gün bana zindan oldu beyler. Her gün can ata ata gittiğim okul bana zindan oldu.