Aradı beni.
Sesini de özlemiştim oysaki. Tereddütte kaldım. Ama en sonunda açtım. Titrek sesimle efendim dedi.

Adımı söyledi. Ulan içmiş lan, sesi o kadar güzel geliyordu ki. Ben hayatım boyunca bir daha adımın o kadar güzel telafuz edilmesine şahit olamadım. Tekrar efendim dedim.

Cevap vermedi...

Nefes sesleri geliyordu. Ama cevap yok...

Suat dedim.

Bu sefer onun sesi titredi. Özledim dedi.

Yapma bunu dedim.

Beyler ilk defa bir erkeğin ağlamasına şahit oldum. O an bana yaşattığı her şey silinip gitti kafamdan. O ağladı ben ağladım. Pişmanım dedi. Yapmamam gerekirdi, hata yaptım dedi. Belki bir saat ağlayarak konuştuk.

Ve ben, mal ben, kazık yemeye doyamayan ben affettim. Affettim amk ya.

Çok seviyodum. Dayanamadım. Hani çok sevince gözünüze gözükmez ya aynen öyle oldu.

Ertesi gün buluştuk, sımsıkı sarıldım. Sanki bir daha hiç göremeyecekmişim gibi sarıldım. Kafamı gibeyim hiç bir soru sormadan sarıldım sadece. Sarılma faslı bitince oturup konuştuk.

Zeynep baştan çıkarttı beni, erkeğim bende dayanamadım deyip baya bir zeynebe yıktı bütün suçu. O anlattı ama ben ona bakmaktan dinleyemedim bile. Durup durup ellerimi öpüyordu. Bir daha kimse öpmedi zaten.

inandım ona, sildim kafamdaki her şeyi. Ama hayatın bana atacağı son kazık bu değildi