Kendi kelimelerimi kullanmıyorsam, kurduğum cümle benim olmazdı. Bana neden ağlamadığımı rahatlayabileceğimi söylemişti. Çocukken üzülürdüm, her şeye üzülebilirdim. Hayat kadınlarını duyduğumda aklıma işkence gördükleri, kaçırıldıklarını düşünürdüm. Dünya düzenini sürekli sorgulayıp dururdum. Sıcak yatağında yatan ufak bir çocuğu annesinin şefkatle öpmesiydi hayat benim için.

Bir kilisenin içine girip, dilek tutmayı unutup mumu yakmak hobimdi. Her dileğini tuttun mu? Sorusundan sonra dileğimi tutardım. Evet tuttum! Dileğim hep dünyanın güzel bir yer olmasıydı. Das kapitalden bahsederdi mavi ceketli abiler, sonra anladım ki onun adı parkaydı. Onların özgürlük hayallerini hayranlıkla dinlerdim. işçi olmak köle olmaktı falan filan. Neyse ki çok takılmadım bu konulara. Çünkü çokça taku çıkmış şey vardı hayatta.

Bir fahişenin sigara içişine tanık olmadım belki. Ruhu fahişe olan ama bedeninin melek gibi göründüğü insanların ziplock poşetini açtığını gördüm. Ellerinde alüminyum bir folyo ile bahçelerini yaktıklarına şahit oldum. Bedenini satmak yerine fikirlerini satanları gördüm. Fikirleri kalmayınca karakterlerini bir bir sattılar. Çıktıkları yolda bir adım bile atamadan geri döndüler.

Beni dövdüler, beni çiğnediler. Binlerce kişinin altında paspas olmuş gibi göründü ruhum. Kırmızı bir halının üstünden geçer gibi geçtiler. Arkasında birisi yoksa ufak bir çocuğun dünyayı değiştirmesi, imkanlar dahilinde değildi. Eşiği yükselerek ezildi, acıları sindirmeyi uzmanlık alanı belledi. Beynindeki belleği ise yüksek doz acıya bağışıklık kazandı. Yatağının altındaki karanlıkta çıkan yaratıktan daha korkunçtu hayat ona göre.

Yüzünü gördüğü şey aynanın yansıması değildi, cehennemin yükselen ateşinin yansımasıydı. Derisini değil duyularını yakıyordu. Yemeğin tadını alamıyordu artık, o güzel koktuğu sanılan şeker parfümü onu iğrendiriyordu. Doğum gününü unutabilseydi gözünü kırpmadan unuturdu. Savaş onu fazla yoruyordu. Çünkü bunun için yetiştirilmemişti.