Spora giderken yolda bi kızla tanıştım. Çok tatlı yürüdüğünü, dansçı olup olmadığını sordum. Teşekkür etti. Lafa tutup zorla tanıştım. Numarasını aldım, spora gittiğimi, işim bitince forum istanbulda buluşmak istediğimi söyledim.

Spor sonrasıydı. Duşumu aldım, forum istanbula gittim.
Kahve dünyasında kızla buluşacaktım. Önce kız geldi, sonra kahveler.
Buluşmanın ilk yarım saati, kabir azabı gibi geçti. Berbattı. istemiyodum orda olmak. Sonra bişey oldu...

Ulan madem buluşmak istemiyorum, neden geldim? Aslında kızla güzel vakit geçirmek istiyodum. Ama bi parçam eve gitmek istiyodu. Bi parçam spor sonrası dinlenmek istiyodu. Bi parçam vikings izlemek istiyodu koltuğuma yayılıp. Napıyorum lan ben? dedim.
Aynı anda 5 şey istenmez. Sorun burdaydı. Erkeği kız mutlu etmez, ne istediğini bilmek mutlu eder. Karar verdim :
"Bu kızla güzel vakit geçirmek istiyorum!" dedim.
O andan itibaren tüm dikkatimi kıza verdim. Gözlerinin içine baktım kırpmadan. Ses tonumu yükseltmeye, kızın gözlerine bakmaya bile korkuyordum. Bunu kendime itiraf etmek çok zordu. Etrafta oturanlar muhabbetimizi duyar da, ya beğenmezse gülerse diye düşünüyordum. Kendime inat, avına bakan bi kaplan gibi baktım gözlerine. Ben konuştum, o dinledi. Daha gür konuştum. Daha kesin konuştum. Aklıma ne gelirse, paylaştım. Öfkeliydim kendime.

Bakın çok kritik birşey söyleyeceğim. Düşünen biz değiliz. Beyin kendisi düşünüyor. Beyin susana kadar aksiyona girişmek gerek!
Fütursuzca kendim olmaya karar verdim. Aklıma ne gelirse, özgüvensizliğime inat söyledim.

10 dakka sonra, kafamdaki şeytanlar sustu.
Kahkahalar atmaya başladık. Güldük, inanılmaz eğlendik. "Şu an çok güzel hissediyorum" dedi kız. Ben de harika hissediyodum. Anladım ki, emek vermeden mutlu olunmuyor. Oturduğun yerde mutlu olmaktansa, aksiyona girip mutsuz olmayı tercih edin, böyle düşününce zaten mutlu oluyoruz.
Anladım ki, bi ayağın gazda diğer ayağın frendeyse yaptığın hiçbişeyden zevk alamıyorsun.