"Paşam! Paşam!"

Enver Bey, Sultan Abdülhamid'in tarihe miras kalmış sözlerini düşünürken, Galip Bey'in geldiğini fark etmemişti. Az zaman geçtikten sonra, solgun bakışlarını yaverinin yüzüne çevirdi.

"Buyurun Galip Bey! Hayırdır?"

"Misafirleriniz hazır efendim... Salonda bekliyorlar"

"Sandığı ne yaptınız?"

"Emrettiğiniz üzere, masanın üstüne bıraktım efendim."

"Sağ olasın Galip. Arkadaşlarına söyle; Köşkte bizden başka kimse kalmasın. Sen de dış kapıda bekle. Çelebi Efendi ile ilgilenmeni rica ediyorum. Toplantı nihayet bulduğunda kendisiyle bizzat görüşeceğim."

"Emredersiniz efendim."

Harbiye Nazırı, yüzünü Sarı Köşke çevirdiği vakit, elindeki kozalağı Galip Bey'e uzattı. Sümbül çiçekleriyle süslenmiş taşlı yoldan yürürken, "Çam da bizim, kozalak da!" diye söyleniyordu.