Adam insanlara bakıyordu. Binlerce hatta milyonlarca insana. Yerler ıslaktı. Hava bulutluydu gerçi. Bulutlardan mıydı bu ıslaklık yoksa kızarmış, şişmiş ve hüzünlü bakan gözlerden mi? Al bayrağın üstünde hilâl ve yıldız vardı. Adam şaşırmıştı. Milyonlarca ay ve yıldız vardı. Oysaki yıldız ve ay gökyüzünde olurdu. Adam kasvetli havayı ciğerlerinde hissetti. Neden ağlıyordu bunca insan? Adam insanlara “Durun, ağlamayın lütfen.” dedi. Adam hep gülerdi, gülmeyi de severdi. Gülüşüne sayısız iltifatlar aldığı için değildi. Ümidini hiç yitirmeyip, yarına olan inancındandı. Adam sonra fark etti askerleri. Erlerin omuzlarında bir tahta vardı. Kapağı örtülü. Adam kapağın altına bakınca ürperdi. Kendisiydi orada yatan. Bir farklı baktı her şeye. Çabucak anlamıştı öldüğünü. Üzülecek gibi oldu. Üzülemedi. Güldü yine. Baktı insanlara, tekrarladı: “Durun, ağlamayın lütfen. Benim öldüğümü düşünmeyin. Benim vücudum toprağa gömülebilir. Ancak fikirlerim siz yaşattığınız sürece var olacaktır.” Adam biraz daha baktı halkına, yine gülümsedi. Güneşte bulutların arasından ona gülümsedi. Hemen sonra adamın dudaklarından bir kelime döküldü. ‘Aleykümselam’ .