yılbaşından önce sevgilimden ayrıldım. ama böyle saçma sapan bir ayrılık oldu kavga filan etmedik, birbirimizi aldatmadık, yalan söylemedik. sadece birbirimize uygun değildik ve ayrılacağımız en baştan belliydi.

ama canım acıdı lan. öyle böyle değil, bir parçam gitti anasını satayım. kimseye de derdimi anlatamadım, içtim ama acımı belli etmemek için eğleniyormuş gibi yaptım. ayrılacağını bilmek acısız olacağı anldıbına gelmiyormuş kısacası.

buraya kadar bile kimse okumayacak muhtemelen ama önemli değil. tek istediğim içimi dökmek zaten. gibtiğimin instelasına girdim belki içimi dökerim diye ama adamlar duyar kasmaktan yanıbaşındakini bile farkedemeyecek kafadalar. döndüm dolaştım yine buraya geldim. ulan sizden başka kimsem olmadığını düşünüyorum bazen. neyse zütünüz kalkmasın diye uzatmadan kendi acıma dönüyorum yine.

ayrılmadan bir gün önce ona "sevdiğimi hissedemiyorum artık" demiştim. kısacası kendim kaşınmıştım yani. sonrasında beni aradı "çok düşündüm" dedi, "evet" dedim ani bir mide ağrısıyla beraber, "şimdi yediğim hurmaları sıçma zamanım geldi."

"dediklerini düşündüm birbirimize artık mutluluk vermiyoruz. en azından acı vermeden ayrılalım mı?" diye sordu. tabi o sırada acının dıbına koymuşum elimde telefonla zangır zangır titriyorum. ulan bir anda havalar 20 derece soğudu sanki. ben acaba donar mıyım diye düşünürken "ee ne düşünüyorsun" gibisinden birşey sordu. düşünemiyorum bile diyemedim. "sanırım haklısın" diyebildim. gerisi program kurarkenki formaliteler gibi geçti zaten sadece "evet, tamam" dedim, kız ayrılmalara alışkın ne de olsa. kendimi -next next next finish- yapar gibi hissederek ilişkiyi bitirdim resmen.

sadece sevgilim olsa dıbına kor gibtir ederdim ama arkadaşımdı da. en kötü günümde bile hep yanımda olmaya çalıştı. açlıktan geberirken evinde yemek yapıp bana getirdi. neyse binler derdimi yazmakla azaltamam ama bir gün dönüp baktığımda geriye bir kaç satır birşeyler bırakmak istedim.