bugün 11 buçukta kalktım alramda önce uyandım ve kapattım herzamni gibi bir gündü işte varoluşun bu çarkında evrene göre bir bakteri bile etmeyecek bu beden yine bir güne uyanmıştı yapacak işim vardı bugün diğer günlerin aksine bugün hastaney gidecektim yüzümü yıkadım kurufasülyeyi gödükten sonra kendimi dışarıya attım eriyen karlar ahh eriyen karlardan hazetmem eriyen başka şeylerdende öyle yolu atladım ve atlamamla birlikte bir su deryasına ayağımı bastım ve ahh o soğukluk lanet olsun yoluma devam ettim tüm bu hengamenin içinde hastane otobüsünün geçeceği duraga geldim 20 lira vardı bakkala girip bozdurcaktımki otobüs geçti bir el işaretiyle zor durdurdum külüsütr otokarı içeri geçtim 20 lirayı verdim
şöför neyseki bozdu paraya geçip oturdum tipik hastane otobüsüydü çocuklu anneler ve yaşlılar ve tabikide çocuk ağlamalar ve etrafa terör estirircesine abi abla dede diye bağırmalar ahh bu varoluş herşey bu hastane otobüsü kadar anlamsız geliyor bazen ama bir çıkış noktası buluyorum herzaman eski cezaevinde geçiyoruz ve yıkmışlardı onu kimbilir ne anıların bulunduğu bu beton yığınana buruk bir gülümsemeyla baktım ve içimi çektim birgün bu gezegende o hapishane gibi yıkılacak bu varoluş hapisanesine hiçlik de benim gibi gülümseyecek ve iç çekecek tabiki çekmeyecek hiçlik o çünkü