Evden atılmış, beş parasızdım şimdi. Annem o şerefsiz üvey babamın hipnozu altında, o ne isterse onu yapıyordu. Babamın beni evden atmasına sesini çıkarmamış, gözlerini benden kaçırmıştı.

Sokaklardaydım beş gündür, açtım, yorgundum. Soğuktu hava, karlı.. Yemek bulamıyordum beş gündür. Çöp karıştırmak ağrıma gidiyordu, dilenmeye gururum el vermezdi. Uyuyamıyordum da, huzursuzdum. Çaresiz boş boş dolanıyordum sabahlara kadar. Üstüm başım pislenmişti. Tek başımaydım bu hayatta. Sevgilim denecek o kahpe ise benden ayrılmıştı. Kızlardan nefret ediyordum, hepsi ölsün istiyordum. Onlar sadece 250 gramları için vardı. Hepsi maldı, bizimdi.

Ellerimi cebime koyup yürümeye devam ettim. Hayatın kahpeliğine küfür ettim. Fakirliğe, parasızlığa lanetler okudum. Gün kararıyordu. Benim gözlerim ise yavaş yavaş kararmaya başlıyordu.

Ellerim o sırada titremeye başladı. Gücümü topladım ve ara sokaklardan birine girdim. Şimdi karşıdan karşıya geçmem gerekliydi. Derin bir nefes aldım. Açlıktan başım uğulduyordu. Uykuya ihtiyacım vardı fakat açlıktan uyuyamıyordum. Dayanacak gücüm yoktu.

Yola doğru bir adım attım ve karşıya geçmeye çalıştım.

Gördüğüm son şey ise yüksek sesle müzik çalan, kırmızı bir arabanın farları oldu.