Gezegenker, atomkar,evren... hepsi de itaat içinde santim ßaşmadan hareket eder. Oysa insan kendi mecrasında özgurdur. Bilir,bilmez, inanır,inanmaz, sever,sevmez, istefiği yete girip çıkar;kendi kaderini olußturur veya yaşar.O idrak içindedir;idrak ve tensellik içredir. Tanrı kendi nefesinden üflemiştir bizzat.
Düşün bütün dünya sapıtmış, şirk batagina batmış durumda olsun, nolurdu sence?
Dünya helak mi edilirdi, yoksa edilmez miydi?
Edilir diyorsak helak eden güç nefir o zaman? .Tanrıdır değil mi?Demekki bu yüce yaratıcı, yarattığı bu idrak içindrki varlıktsn kendisini bilmedini istiyor;zira o da yarattığını seviyor ve ona aşıktir. Kendinden olanın kendisini devmedini istiyor o kadar zor engellerke bezediği bu adrmoğlunun. Incilde şöyle bir ifade vardır:Goksel krallık bu yeryüzü dograsini hetkese acmıştır. Herkes bu sofradsn yef ,içer; ancak bu sofranın sahibini bilene, şükrünü edenlete ve ona uygun amrlker işleyene farklı bit mertebe verilecektir det.