üni iyi gidiyordu, derslerime çalışıyor, aynı zamanda kendimi çok iyi şekilde geliştiriyordum. girdiğim her ortamda ağzının içine bakılan, saygı duyulan birisi olmuştum. hayatta verdiğim iki söz ve yaşadığım iki travma vardı benim için ve bunlar hayatıma yön veriyordu. babama verdiğim adam olacam sözü ve kendime verdiğim ''buket'i pişman etmek... travmalarım ise abilerimin bana karşı olanbu çocuk adam olmaz'' tutumu her ne kadar saygın birisi olmuş olmayı başarsamda içimde bir eziklik bırakıyordu. buket'in haline bak seni kim sever, ailen bile sevmiyor lafı ise ikinci travmamdı. birincisini yenmeyi başarmıştım aslında, artık sayılan biriydim, o yüzden pek gibimde değildi bu. sadece babama adam oldum baba diye yanına gidip mühendis olabildiğimi göstermek için okuluma dört elle sarılıyordum. buket konusu içinse karşısına çıkmaya hazır mıydım ? hayır değildim. her ne kadar bilgili, saygın birisi olsamda kendisine bakan, sportif vücutlu biri değildim.

hemen bir spor salonuna yazılmaya karar verdim. hem spor yapıyor hemde hayalim olan futbolu amatör olarak oynuyordum. aslında futbolcu olmak istiyordum ama evdekiler yüzünden mühendis olmaya itilmiştim diyebilirim. yine de kopamadım işte futboldan. neyse ağır geçen spor temposu sonucunda 1 senenin ardından çok büyük bir değişim yaşamıştım. vücudum gerçekten çok iyiydi. ayrıca kız arkadaşlarımın yardımıyla kıyafet konusuna da el atmıştık, bambaşka biri olup çıkmıştım ortaya... kendimi abartmak gibi olmasın kanka takılan kız arkadaşlarım bile yavşamaya başlamıştı bana, bir kaç kızdan da teklif gelince hazır olduğumu düşündüm ve buket'in numarasını değiştirmemiş umuduyla ona bir msj attım...