neyse beyler yolculuk bitti geldik istanbul'a, eve geçtik, yol yorgunu olmaktan direkt uyumak istedim. buket'e kendi yatağımı verdim, bende salonda uyudum. bu arada babam sağolsun lisedeki yurt olayından dolayı gönlü razı olmamış bana burda ev tutmuştu. neyse beyler sabah mutfaktan gelen güzel kokuların burnumda tütmesiyle uyandım. buket çocukkende böyledi, evden bana börek çörek getirir, ben yaptım derdi. cidden o yapıyordu ha... neyse biriciğimin elinden yaptım kahvaltımı, o hafta hiç okula gitmedim, buket'le hep evde takıldık. bigün film izlerken yakınlaşma oldu aramızda, ilk defa o gün buket'le öpüşmüştük. lan çok güzeldi ama kendimi hiç iyi hissetmiyordum, içim rahatsızdı. neyse beyler o günün akşamı iyi bitmedi, buket elimden tutup yatağa zütürdü beni... bu kadar rahat davranması beni o kadar rahatsız ediyordu ki bi an duraksadım, rahat olmadığımı gözlerimden okumuş olacak ki ki bana o cümleyi söyledi...

ben bakire değilim... dünyam başıma yıkılmıştı, gözlerime perde inmişti sanki, beynimde yüksek şiddetli sesler yankılanıyor, yutkunamıyordum. cüneyt arkın'ın ayakta öldüğü sahne gibi bende ayakta ölmüştüm, dondum kaldım. buket'te utanmış olacak ki özür falan diledi işte kendince. ava giderken avlanmıştım... ben buket'i pişman edecekken o beni pişman etmişti. duygularıma yenilmemem gerektiğini bir kez daha acı da olsa anlamıştım. o gün içimdekileri derin bir yerleri gömmeyi, sevdiğimle ilk ve son kez birlikte uyumayı seçtim. buket bunun son olmayacağını düşünüyordu belki de ama ben çoktan onu aklımdan çıkarmaya and içmiş, son defa ona bu şekilde veda ediyordum. yatırdım göğsüme onu, gözlerimi kapattım, sanki hala ilk gördüğüm o ufak kız çocuğu gibi temiz olduğuna inandırmaya çalıştım kendimi ve öyle uyudum işte onunla. sabah olduğunda gitmesi gerekiyordu onunda. buket'i terminale zütürdüm ve gönderdim. buket gidiyordu ama yanında benden de bir çok şeyi alıp zütürmüştü...