Sigaramı solgun dudaklarımdan çekip yere attım ve ayakkabımın ucuyla ezdim. Hafifçe araladığım dudaklarımdan dumanı salıverirken izmariti Yerlere çöp atılmaz tabelasına doğru ittirdim. Hava etrafımda elektrikleniyor, sıradan gözlerin fark edemeyeceği şekilde usulca, güçle dalgalanıyordu. Gözlerim cam gibi duru ve şeffaf mavi olsa da yakın zamanda o tehditkar yeşiline geri dönecekti.

Kızıl saçlarımla mavi gözlerimi yakıştırsam da yeşil benim adıma bolluk ve tokluk anldıbına geldiğinden o an için yeşile hasrettim. Yine de bu yeşil sevgimin doğayla bağı olamaycağını hatırlatırcasına pahalı deri ceketime bir kuş pisledi. Çirkin, pis kokan, muhtemelen üzerinde bir çok minik canlıyı barındıran ve kafasını abartılı derecede öne arkaya sallarken diğer tüm yönlere de çevirmeyi ihmal etmeyen aptal bir güvercindi.

Saniyesinde ona döndüm ve pis pis baktım. O kadar hızlı hareket etmiştim ki kuş kaçması gerektiğini anlaması için tehdit bile sezememişti. Bu ceketi seviyordum, tam belimin hizasında gece kadar kara ve mat rengiyle kendime yakıştırıyordum.
Her zamankinin aksine solgun sayılan dudaklarımı hızla kıpırdatmaya ve lanet sözükleri fısıldamaya başladım. Gözlerimi üzerine diktiğim kuş havalanmaya çalıştığı anda dondu ve kanatlarının geçirdiği felçle yere düşerken "Toz ol" diye mırıldanarak büyüyü sonlandırdım ve aptal bir hayvan olmasına rağmen itaat etti. O an toz oldu. Ciddiyim, patladı, öylece kayboldu. Bu esnada acı çektiğinden de emindim. Tüh.

ilgiye göre devam edicem.