Bir kaç dakika geçti, hala aynı pozisyonda duruyordum. Hareket edecek halim yoktu. Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlıyordu. Uykum mu vardı ki? Bu kadar dayaktan sonra biraz garip olurdu. Kız sesini duymaya başlamıştım, yavaş yavaş ses artıyor. Sanırım sur diye bağırıyor, ağlamaklı bir ses ile ve yakın bir zamanda Elif olduğunu anladım. Zaten başka kim olabilir? Fatma olacak hali yok. Elif yanıma geldiğimde ağlıyordu.
Elif:Sur çok özür dilerim ben sade...
Ben:Sus
Gökyüzüne odaklanmıştım, Elif'in yüzüne bakmak istemiyordum. Babamın dediği haklıydı galiba ben zarardan başka bir şey değilim. Zarar her zaman etrafımdakilere zarar veriyor. Birine dokunmak istesem yanıp tutuşuyor.Ve ortada sadece külü kalıyor.