Yine tek başımaydım, doğduğumdan beri. Elif gitme diye bağırasım var fakat yapamam,bu hayatta tek başıma ilerlemeliyim. Ezilen olmalıyım, sokağın sessizliğini dinlemek beni birazcık da olsa moralimi düzeltiyordu. Yavaş yavaş ayağa kalktım, ağrıyı hissetmiyordum fakat bütün vücudum titriyor. Vücudum bile bunlara dayanamaz hale gelmiş, durduk yere gülmeye başladım. Fatma'ya kafa attığım sahne aklıma geldi. Gülmem gittikçe artıyor, artıyor,artıyor. Yürümeye başladım, gülme yerine artık kahkahaya döndü. Hayatımda hiç bu kadar güldüğümü hatırlamıyorum. Dışarıdan biri görse deli zanneder. Belki öyleyimdir, belkide deliye dönmüşümdür. Kahkahalarım o kadar arttı ki artık zar zor yürümeye başladım. Sokaklar bomboştu, balkondan izleyen teyzelerin gözleri benim üzerimdeydi.En sonunda ellerimi dizlerimin üzerine koydum. Kendime geldim, aklıma birden Elif ile yaşadığımız o tatsız olay geldi. Ağlamaya başladım, ağlamam kuvvetlendi ve hüngür hüngür ağlamaya başladım. Annesini kaybeden çocuk gibi zaten öyleydim. Kaldırıma oturup dizlerimi kendime çektim ve ağlamayı sürdürdüm. Sokaktakilerin beni deli olarak düşündüklerinden en ufak şüphem yoktu Ee ne olmuş yani? Onlar sadece izliyor, hiç bir şey yapmıyor. Tıpkı içimdeki mutluluk gibi