Dünyayı yakmak geliyor içimden, beni saran dört duvarın içindekileri bile dağıtamayacak kadar yorgun hissediyorum sonra. 'neden' sorusunun bir anlamı olmalı elbet. Ama cevaplanmamış bütün sorularım ve kurtulmaya çalıştığım her şey yekten asılıyor ruhuma. Ben tam daha derine düşemeyeceğime ikna olmuşken, daha da derine çekiyor beni.

Kendimden öylesine nefret ediyorum ki... Ölüm korkum olmasa bir dakika yaşamam. Ne tuhaf. Yaşamaktan daha çok korkuyorum aslında. Yaşayıp şimdikinden daha derine, daha dibe düşmekten.
Ben bazen tükeniyorum. Sahip olduğum bütün hisler tek bir büyük hisse dönüşüyor, boşluk.
Yanında olmak istediklerime hep uzak kaldım. Ve hep birileri daha ekleniyor bu listeye. En kötüsü de bu insanlardan uzak kalmama sebep olan bizzat ben ve benim karakterim.

Dem be dem, ölüyorum.