Yıl 2013.Yer izmir. Konu ise bir insanın hayatında yapabileceği en büyük hatanın yaratmış olduğu pişmanlık.

O zamanlar liseye gidiyorum. Daha doğru düzgün ne bir ortam gördüğüm var ne de bir arkadaş çevrem. Aslında hem yakışıklı denilebilecek bir tipim hem de her türlü kızı ayarlayabilecek bir dil uzmanlığım vardı.Ama sağolsun babam ukraynalı bir fahişeye gönül verip annem ve beni yüzüstü bırakınca bir bakıma hayata küsmüş bir karaktere büründüm.O günden beridir de okul çıkışları babamın çok eski bir arkadaşı salim abinin yanında garsonluk yapıyordum.Çalışmak zoruma gitmiyordu ama annemin o hali evde huzurumuzun kalmayışı beni çok yıpratıyordu. işin özü ben artık silik bi tiptim ve böylesi benim için çok daha iyiydi. Zaten babamın bu şerefsizliğinden sonra ben bir daha toparlanacağımı zannetmiyordum.Bir gün yine okul çıkışı cafeye geldiğimde masaların hepsinin dolu olduğunu görerek ne kadar çok çalışırsam o kadar kafa dağıtırım düşüncesiyle eşyalarımı kasadaki alt dolaba yerleştirerek hemen işe koyuldum.O akşam 3 saat boyunca aralıksız çalıştım.Son masada boşaldıktan sonra etrafı toplarken masaların birinde bir telefonun unutulduğunu gördüm. işte o an o telefonu açıp mesajları okumakla hayatımın en büyük hatasını yapmak üzereydim.