Hayatımda ilk defa birini sevdim lan, küçücüktüm o zamanlar. Ne kadar masumdum, sevdiğimde sevdiğime karşılık alacağıma o kadar inanırdım ki. O kadar mutluydum ki. Ta ki o cesaretle ona açılana, duygularımı dökene kadar. Başkasını seviyorum dedi, inanamadım, tek kelime çıktı ağzımdan, o da yarım yamalak. Peki diyebildim sadece. Ama o 'Peki' sözcüğünde ne boşvermişlikler yattığını, ne koyverememişlikler yattığını sadece ben bilirim hayatımda. Bir dostum vardı, çok sevdiğim, iyi bir dost. Onla aldık biralarımızı, dert yandım, acılarımı biraz azaltmayı denedim, ama azalmadılar, paylaştıkça azalmadı o gün.

Beni yıkan reddedilmek olmamıştı o gün, sevdiğim kızı kazanamamak olmamıştı aslında. Körü körüne inandığım ve emin olduğum bir şeyin beni yanıltması üzmüştü beni, ağlatmıştı belkide.

O kız gitti, yerine başkaları geldi, gelemedi daha doğrusu; bir kere sevilmedim, bir kere bir insan da gelip seni seviyorum demedi lan. Ben gittim başkalarına, yine reddedildim, ama alıştım, 3 kişi 5 kişi derken koymamaya başladı, duygularımı kaybettim git gide. Duygularımı kaybedince başkalarına gitmeyi de bıraktım. Yalnız geçirdim lisemi de üniversitemi de. Bir şey kazandım mı, hayır. Kaybettim mi, bilmiyorum. Elimde bir şey yoktu çünkü.

Birisi sevsin lan beni artık. Ya da sevmesin.

Bugün sabah kurye geldi evime. O ilk aşkım dediğim, inandığım güvendiğim kız bana düğün davetiyesini göndermişti. Kiminle evlendiğine baktığımda, artık üzüntüden kahkahalar atmaya başlamıştım. Kızı anlatıp dert yandığım, acılarımı paylaştığım, o zamanlar kardeşim dediğim insanla evleniyor.

Şimdi o düğüne gidecek miyim lan ben?