ertesi gün işte kahvaltıda yemekte heryerde onu düşündüm. mutsuz oldum lan binler çok üzüldüm. hayatımın amk diye kendi kendime isyan ettim.ki ben o kadar fakir geçen çocuklukluğuma bile isyan etmemiştim hiç

hiç bir taktan zevk almaz oldum.

kendi kendimi teselli etmeye çalıştım

lan olm gibtir et zaten yürümezdi bunda da bir hayır vardır diye ama nafile binler.

içimde derin bir nefes vardı o kadar derin nefes almama rağmen dışarı bir türlü çıkaramıyordum

ikinci gün oldu yine ses soluk yok.tam çöktüm amk

derken bir arkadaşım onu gördüğünü söyledi   emin misin olm.o muydu lan sen sadece diskoda gördün hatırlıyon mu amk. dedim

evet kanka kesin oydu hastaneye eşimin doğumu için gittim o da yoğun bakımın ordaydı dedi.

5 6 kişi vardılar dedi

hemen çıktım yola. yarım saat sonra hastaneye vardım.

önce bakındım sağa sola yok

içeri girmeye yeltendim ama arkadaşın 5 6 kişi olduklarını söylediğini hatırladım

anası babası da vardır bu kim derlerse zor durumda kalmasın diye dışarda büfe tarzı bir yer vardı orda beklemeye karar verdim

1 saat civarı bekledim ama görünmedi hiç.

gitsem mi içeri mi girsem mi diye ikilemdeyken. bekle amk işin ne diye kendimi masada biraz daha oturmaya zorladım hep

  derken onu görür gibi oldum.tam bu sırada hani ne tak yiyeceğini bilememe durumu olur ya üstüne bastınız amk.

kafamı çevirip oraya bakmamaya çalışsamda gözüm kayıyordu ve evet görür gibi olmamışım görmüşüm amk.o işte

dedim giberim ne olacaksa olsun saklanmaya mı geldik amk. kalktım ayağa o beni görsün ve yanında konuşmamıza engel biri yoksa o yönelsin bana doğru diye

beni gördü göz göze geldik. hafiften kafa selamı verdi.1 dk.işareti yaptı. tekrar hastaneye yöneldi. kiminle girip kiminle çıktığını pek anlayamadım amk.