küçüktüm o zamanlar...
polis değil ama asker çocuğuyum bende...
sene 1992 babamı cizreye gönderdi Tsk.. görevinin ne olduğunu bilmiyoruz zaten babamda giderken ankara kursa gidiyorum merak etmeyin diye gitmişti.. arıyoruz ulaşamıyoruz...
babam yok...
o zamanlar cep telefonuda yok...
bir çocuğun babasına en muhtaç olduğu zamanları ben babasız geçirdim mesela...
arada arardı...
zırıl zırıl ağlardım telefonda...
baba ne olursun gel diye ağlardım...
yakında derdi babam...
yakında gelicem merak etme... ne getiriyim sana ?
hiçbişi istemiyorum... sen gel herkesin babası burada sen yoksun derdim...
babam 7 ay gelmedi...
7. ayın sonunda gelicem dediği zaman heycandan zamanın geçmediğini hatırlıyorum... zaman geçsin diye uyuyodum... babam gelsin sonra uyurum diyodum...
babam geldi sonunda... saçı sakalı karışmış...
cizreye gitmiş cehennemin ortasında biz merak etmeyelim diye ankara demiş...
yıllar geçti...
ben evlendim...
benimde bir çocuğum oldu...
ellerinizden öper 1 buçuk yaşında...
geçen benimde bu şekilde 2 günlüğüne bir yerlere gitmem gerekti...
cep telefonu var tabi konuşuyoruz ama
çocuk...
oğlum akşamları benim geldiğim zamana kadar uyumamış 2 gün boyunca...
2 gün boyunca her çalan kapıya koşmuş yavrum...
1 buçuk yaşında şu an...
gelmeyince de ağlamış...
2 gün sonra geldiğim zaman direk kucağıma atladı...
3 dakika sonra sonrada kucağımda uyuyakaldı...
normalde geceleri uyanan çocuk o gece kucağımdan inmeden sabaha kadar deliksiz uyudu...
zordur asker polis çocuğu olmak...
bazı şeylere erken uyanmanızı sağlar...