BÖLÜM 2: ALTI HARFLi YEMEK

hagibtir... açsam mı lan? olum kabus gibi lan.

kapının deliğinden baktım. üst kattaki komşumuzun sosyoloji okuyan kızı Aslı. onu en son gördüğümdekinden tek farkı elindeki silah kesinlikle kitap değil. neyse kapıyı açmamla içeri girip sessiz ol sessiz ol sessiz demesi bir oldu. (ne oluyor lan) otuz saniye kadar bana baktı ardından ağlamaya başladı. su getirdim.

B: Ben A: Aslı

A: annem ve babam.. az önce ısırıldılar. onları vurmak zorunda kaldım
B: (vay pgibopat huur) öyle olmak zorundaymış.. daha önce ailemi araba kazasında kaybettim o yüzden nasıl birsey olduğunu anlıyorum. ama hayatta kalmak gerekiyor

bir süre öyle oturduk. gözüm Aslının eline kaydı. yuvarlak bir diş izi. ısırık. korkudan titredim. ne yapmam gerektiğini biliyordum. gözüm silaha kaydı. koltuğun diğer tarafında duruyordu.

B: bak aslı bunu baştan konuşabilirdik!
A: neyden bahsediyors...

şaşkın halinden yararlanıp silahı kaptım ve kafasının ortasına nişan aldım.. elim titriyordu. farkedince gülümsedi kevaşe.

A: yapamayacağını biliyoru...

-BOM-

cansız bedeni un çuvalı gibi yere yığılırken 'henüz hiçbir şey bilmiyorsun feminist karı' demekle yetindim

hiç yoktan 3 yıllık counter geçmişim vardı amk

neyse. silah sesi apartmandaki zombileri çekmiş olmalıydı. çelik kapıyı zorladıklarını duyuyordum. bu yüzden fazla zamanım yoktu.

sırt çantamı çıkardım her ihtimale karşı ne kadar bıçak varsa aldım yanıma. bacağıma ve koluma bir bandajla bağladım. konserve ve su ağırlıklı hazırladım çantayı ama konserve çok azdı. sokak lambaları yanıyordu ama bizim gavat elektrikleri ödemediği için evde elektrikler de yoktu. el fenerini bulup üstüme fiyakalı tişört ve rahat bir eşofman aldım. Ayzin'imle çektirdiğimiz o tek fotoğrafı yanıma almayı unutmadım. cebime iki doktor eldiveni koydum. kulağıma da bir cigara sıkıştırıp salona geçtim. inciye girmek için telefona baktım. şebeke yoktu. uçak moduna aldım lazım olur diyerek.

hay amk. durum buyken dışarı çıkmak intihar gibi görünüyordu..