Nazan Mine Zeynep... Hepsi parçalara ayrılmış bir odanın içerisine... Gözümden yaşlar geldi alnım alnım terden su içinde kaldı... Parçalara ayrılmış olan cesedleri inceledim... "Murab" yazıyordu
" Murab Murab ananı gibiyim" diye bağırdım, bağırdım, bağırdım..
Ağlıyordum durmadan gözlerim dönüyor, hiç bir şeyi görmüyordum...
Uyandığımda bir hastanenin yataklarındaydım başımda 3 polis vardı ellerim kelepçeliydi, beni suçlu tutuyorlardı... Sorguda her şeyi anlattım, lakin bu olaylar delil olarak gösterilemez diyip terslediler... hayatımı kaybetmiştim ben Gülçin'i Ebrar'ı bulmama izin vermediler 4 ay boyunca nezarethanede yattım... Nezaret haneden sonra 8 yıl boyunca özel doktorlar tarafından müşade altında durup deliler hastanesine kapatıldım, hayatımı bitirmişlerdi içimdeki kin o kadar büyüktü ki... Ama her gün namaz kıldım, deli dediler aldırmadım, o hastanedeki her yılımı Allah'a adadım. Bir gün değişik bir rüya gördüm hastanedeyken...

---

Uyanıyordum, Gülçin'lerin evdeydik salonun ortasında bir sandalyedeydim, Gülçin.. Annesi... ve Hoca geliyordu, ayakları ters, burunları sivri, dişleri simsiyah, gözleri kıp kırmızı bana bakıyorlardı... 7 Sülalene gelicez diyip, gözlerinin içindeki alevle bana bakıyorlardı, dokunmuyorlardı ama beynim ağırıyordu, konuşmak istiyordum ama konuşamıyordum...
Nazan Zeynep ve Mine'yi alıyorlardı önlerine, kulaklarına eğilip fısıldamasıyla hepsi kan kusmaya başlıyordu... Hepsi ölünce de kalkıyordum, kalktığım zaman yanımda 8-9 insan duruyor tutmaya çalışıyorlardı... Beni

Son aylarda bu rüyayı gördüm devamlı..