Sevgililer Günü

Açtım şimdi cegıd-sevgililer gününü, bastım play tuşuna. Sevgililer gününe dair hatırladığım tek güzel şey beş altı yaşlarımda babamın anneme aldığı iki üç liralık kuru kırmızı güllerdi, annem muhtemelen çöpe atmıştır. Babamın aldığı hiçbir şeyi sevmez zaten. Neyse, bu önemli bir ayrıntı değil.

Konu, bu aptal ve saçma günün mantıksızlığı. Hayır, yalnızım diye falan demiyom, düşün. Erkek ya da kızsın farketmez, sevgilin var (artık her ne taksa, anlamam ben). Salı günü, 14 Şubat tarihinde ona hediye almak zorundasın.

O neymiş amq amq?
Sevgi parayla ölçülür mü?
Hediye almak için bir gün sınırı konmalı mıdır?
Adamın canı cuma günü almak istiyor belki, niye 14 Şubat?
Niye sevgilimle bu günün anlam ve önemini kutlamam için cebimden para çıkıyor?
Ben daha kendi karnımı doyuramıyom, bi de 14 Şubat zımbırtısında gidip hediye mi alcam. Bu fıtbıslar günü zımbırtısı popüler kültürün dayattığı bir saçmalıktır!

Heeee aldım bişi noldu, sardım pakete, verdim ayyyy seni sevooommm sarıldık bitti hebele hübele eğvele üğvele amw amq

Ne yani daha mı çok seviyor oldum, bugün etrafta birsürü samimiyetsiz yavşak tayfa çarptı gözüme, sanki ben hariç herkes birbiriyle sevgiliymiş gibi...

Anan da öyle derdi.
Mandalinamı soyar fayt klap izler özgüven depolarım amq

Hep kapitalizmin oyunları bunlar..
Kapitalizmin amk..
Sevgilisi olan herkes huur çocuğudur.

((Evet, bundan sonra küfür de edeceğim. (bkz: buraya geldim geleli ağzım bozuldu))
Artık umrumda değil sanırım bu da.

Hediye alacaklar düşünsün.
Sizin ben sevgililer gününüzü gibtim öldü.