Bunları soylerken korktuğu ve cekindigi her halinden belliydi." Merak etme burada konustuklarimiz sadece ikimizin arasında kalicak " dedim." Doktor Serap Hanım'in neden öyle davrandığını biliyor musun ? " dedim.Bir kac saniye sustu , tekrar ellerini dizlerinin arasina zütürerek " Bilmiyorum " dedi. Yalan soyledigi belliydi , yalan soylemese bile birseyler sakladigi kesindi.ilk günümüz olduğu için fazla ustelemedim. Gozlerini kaldirarak imalı imalı bana baktı. Gulerek " Merak etme bizim aramiz hep iyi olucak " dedim. Gülmeye basladi. Aslinda pgibolojik sorun yasayan insanlar bu kadar güler yüzlü olmazlar. Hele ki 3 sene boyunca pgibolojik tedavi goren bir cocugun. Tuhaf ve garip biriydi.Bu beni ona doğru daha da çok gitmeme sebep oluyordu.Ve tabi 3 senelik tedaviden önce yasadiklari vardi. Sormak istedim , gerçekten merak ediyordum fakat ustelemek istemedim. Seher hanima bağırdım." Kaan'i odasina goturebilirsiniz , bugünlük yeterli. " dedim." Hadi bakalım yakışıklı , yarın görüşürüz. " dedim Kaan'a.

Hastane 3 katliydi. Zemin katta yemekhane , 2. katta doktorlar , 3. katinda hastalar icin yatakhane vardi. Küçük bir semtte küçük bir hastaneydi.O gün sıradan islerimi yapip evime döndüm. Yanliz yasardim.11 sene once eşimi ve 2 kızı mı trafik kazasında kaybettim. Onlari her gün özlüyordum.

Çevre halk beni severdi.Ne zaman gorseler " Nasılsınız Doktor Bey ? " diyip yanima gelirlerdi. Halimi hatrimi , birseye ihtiyacim olup olmadigini sorarlardi. Oldukca iyi ve saygiliydilar.