0
Ana sınıfına giderken bi kızı çok sevmiştim herkes oyun oynarken ben oturup onun oynamasını izlerdim.ilk okula başladım yine aynı okuldaydık görünce kalbim durur nefesim kesilirdi millete söylediğimde dalga geçerlerdi bu yaşta sevilir mi? diye ama sevmiştim işte kimse anlamasa inanmasada sevmiştim onu. Orta okula geçtim bu seferde aynı sınıfa düştük bütün bir senem ona bakarak onun hayalini kurarak geçti ama 1 kez olsun karşına çıkıpta konuşamadım gidipte şu iki kelimeyi söyleyemedim seni seviyorum diyemedim. Gülümserdi 2-3 gün onun mutluluğuyla gezerdim bana gülmezdi ama ben üstüme alırdım o gülüşü günlerce yeterdi işte bana. Bazende evinin kapısına kadar takip eder o eve girince bende onun hayaliyle giderdim evime ama lisede ayrı düştüm ondan o başka bi okuldaydı ben başka o zamanlarda da arada bir giderdim okulunun oraya onu görebilmek için şimdi üniversitedeyim çok daha uzağım. Onun resimlerini çizdim, şiirler yazdım ona ama ne benden ne de yaptıklarımdan haberi oldu ruh gibi peşindeydim hiç bir zaman karşısına çıkıpta söyleyemedim tam 15 yıl oldu, bu sevgi bu acıda içimde büyüdü durdu. Hepsi benim aptallığım ama cesaret edipte çıkamadım işte karşısına söyleyemedim işte, artk dayanamıyorum onada birşey söyleyemiyorum unutamıyorum da bu ne peki
